Geluk en ongeluk zijn onderwerpen die niet alleen in ons privéleven een belangrijke rol spelen. Ook op de werkvloer kan er sprake zijn van geluk en ongeluk. Wie gelukkig is in zijn of haar werk, presteert beter, heeft meer energie en is een inspiratiebron voor anderen. En tegelijkertijd moet er ook een plek zijn voor ongeluk, zo pleit de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter.
"Ik denk dat we te veel geobsedeerd zijn met geluk. We willen zo nodig dat alles altijd leuk, leuk, leuk is en dat lijkt me een vergissing.” De Wachter ziet in onze maatschappij een onwil om verdriet onder ogen te zien. Hij pleit ervoor elkaar meer tot steun te zijn, ongeluk niet langer onder te brengen bij de therapeut en kritischer naar onszelf te kijken."
Het is een boodschap die De Wachter al jaren verkondigt, waardoor hij in België bekend staat als de man die mensen wil verzoenen met een zekere mate van ongeluk. Of zoals hij het zelf verwoordt: “U slecht voelen behoort tot de gewonigheid van het leven, niet altijd en overal, maar af en toe is het heel normaal. Verdriet is geen psychiatrische afwijking.”
Binnenkort verschijnt hierover een boek van zijn hand: De kunst van het ongelukkig zijn. Later dit jaar is dit boek ook Nederland verkrijgbaar. In 2011 publiceerde hij zijn eerste boek, Borderline Times – Het einde van de normaliteit, waarin hij betoogt dat de westerse maatschappij voldoet aan alle negen kenmerken van borderline zoals die staan beschreven in de DSM, de bijbel voor psychiaters. We lijden onder andere massaal aan verlatingsangst, instabiele en intense relaties, onaangepaste agressie, impulsiviteit, zinloosheid en leegte.
De Wachter: “In de hele psychiatrie in België en Nederland zijn wachtlijsten en als we morgen het aantal psychiaters verdubbelen, hebben we overmorgen opnieuw wachtlijsten. Elke psychiater weet dat er een onderhuids probleem is en dat komt neer op een ernstige, dwingende zinloosheid die mensen ervaren. Daarom zeg ik: laten we kritisch naar onszelf kijken, anders stort het goede leven voor onze ogen in elkaar.”
"We verdoven onszelf in de westerse wereld met leukigheid – áls het leven maar leuk is. Maar af en toe zijn er moeilijkheden en dan vragen we ons af: waarom? Er is geen antwoord op het waarom. Er is alleen een samen machteloos zijn, denk ik. Mensen die geworpen zijn in zinloosheid, hebben heel vaak niemand om zich aan vast te haken. Ik zeg: déél het ongeluk met uw geliefden. Dat is niet negatief, het is verbindend. Het is een pleidooi voor de liefde, die ontstaat in de barst van de leukigheidscultuur. En ik bedoel dat allemaal heel gewoon, een slechte beoordeling van uw baas bijvoorbeeld. En dat een geliefde dan zegt: ‘Wat is er aan de hand?’ Dat alleen al.”
