Collega’s feedback geven is nodig maar ook het moeilijkste dat er is. We geven liever geen kritiek, dat zit in onze natuur. Omdat we graag bij de groep willen horen, omdat niemand de kwaaie pier wil zijn, omdat we gezichtsverlies voor de ander en onszelf willen voorkomen. Toch moeten we collega’s gaan aanspreken, zegt Gytha Heins die er het boek Aanspreken, gewoon doen! over schreef. Anders escaleert het en is iedereen nog veel slechter af.

We vinden het volgens Heins al snel betuttelend om collega’s vermanend toe te spreken, willen de lieve vrede bewaren en anderen – en onszelf – geen gezichtsverlies bezorgen. En dat terwijl we allemaal weten hoe het moet, ‘kritiek geven’. Iedereen op het werk kan de feedbackregels zo opdreunen. Dat je je bij de feiten moet houden en niet moet generaliseren. Dat je dus niet moet zeggen: ‘Je luistert altijd zo slecht!’ maar: ‘Ik merkte dat je me net in de vergadering vaak in de rede viel.’ En dat je daarna moet zeggen wat je eraan stoort, dus: ‘Daardoor lijkt het of je me niet serieus neemt.’ Maar dat doen we maar zelden.

We laten onze ergernissen veel te lang doorsudderen, tot we het er allemaal in één keer uitflappen en dan komt het nooit meer goed. We wachten dus te lang met kritiek. Dat is zonde, zegt Heins. Want als je ‘even’ door de zure appel heen bijt en eraan begint voordat de emmer helemaal vol is, kun je het misschien nog goed maken én al je collega’s blij maken. Want die ene collega die jij irritant vindt, is dat waarschijnlijk ook voor alle anderen. Aanspreken? Doe het meteen, het liefst morgen!

Nog een workshop ‘feedback geven’ heeft volgens Heins geen enkele zin. “Het zit niet in wat we doen, het zit in hoe we er over denken. Aanspreken gaat niet alleen over kritiek geven, maar ook over kleur bekennen. Het gaat over tolerantie én grenzen stellen, over aanspreken én aanspreekbaar zijn.”