Ignaas Devisch schreef prachtig filosofisch essay over emoties. Hij is de eerste in een reeks van schrijvers – waaronder Erwin Mortier en Saskia De Coster - die op uitnodiging van Uitgeverij Pelckmans over dit onderwerp een essay schrijven. 

In zijn essay gaat Devisch op zoek naar de plaats van emoties in onze samenleving. Tot voor kort hoorde je emoties te verstoppen. Het was een vorm van zwakte en in een verder verleden zelfs obsceen. Emoties hou je voor jezelf, ook in een relatie. Vandaag is het bijna omgekeerd: zij die hun emoties wél nog verzwijgen, zijn verdacht of niet mee met hun tijd. De idealen van deze tijd zijn bespreekbaarheid en openheid, en transparant zijn over hoe je je voelt maakt stilaan deel uit van het sociaal contract.  

Misschien dreigen we in onze vaart naar volledige transparantie daardoor iets te missen dat cruciaal is voor menselijke verhoudingen en een hoog ethisch gehalte kent: de dingen die we niet bespreken, die we er stilzwijgend bijnemen, die we zien maar niet aankaarten. Omdat spreken soms te pijnlijk is of de dingen laten zijn een vorm van zachtheid met zich meebrengt. Of omdat sommige dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn en het bespreken ervan niemand vooruithelpt.

De tekst van Erwin Mortier zindert van metaforen, vergelijkingen, beelden, en liefde voor taal. Zo stelt hij zich werkelijk prachtig de filosofie voor als (ja, echt) een school potvissen. En boeken zijn geduldige wezens die ons nooit vragen waar we hebben uitgehangen wanneer we ze links hebben laten liggen.

Zijn boek gaat in de basis over medemenselijkheid. In het onderwijs, in de zorg, in het leven algemeen. Het gaat over liefde als elementair weefsel. Geestig is vooral dat dit boek, in tegenstelling tot de titel van de reeks, laat zien dat liefde helemaal geen emotie is, of in elk geval: dat het eindeloos veel meer is dan dat.

Lees meer.